وساريل واٽ تنھنجي تي
ٻڌل ڳالھين جي ڳنڍين ۾
رُڳو بس فاصلا آهن
ڀُلائڻ جي بھاني ۾
هزارين حادثا آهن
وڃايل واعدن آڏو
جُهري من جي جُهڳي پئي آ
قرب جي پر ڪِليءَ تي ڏس
ٽنگي سڪ جي سڳي پئي آ
وساريل واٽ تنھنجيءَ تي
ٻٻر اڄ ٻور ڇاڻيو آ
حياتيءَ جي ڇنل کٽ کي
اچي تو ڪونه واڻيو آ
سڄا آتڻ سُڃا آهن
پتڻ تي ڪو پکي ناهي
ڀرڻ دل جا دلا ٻيھر
نه آئي ڪا سکي آهي
ڌنارن سينڍ جي سُر ۾
ملڻ جو گيت ڳايو آ
ٿري ڄڻ شام ٿوهر تي
اچي خود کي ڪرايو آ
اُٿي چنڊ روز راتين جو
نجوميءَ جيان نھاري ٿو
هٿن جي لڱ تي ڪيئي
لڪيرون ليٽيل آهن
ڇٽيل آ رات رستن تي
سُتو سالن کان آ سج پيو
اسانجي ساهه جو صوفي
صدين تائين رڙيو آهي
طنبورن جي تاريخن مان
اسانکي ويو تڙيو آهي
پٿرجي دؤر ۾ آهيون
اڃان جيئري جُدائي آ!؟
ڳڙي پيو رت ڳالهين مان
ڪٿي آخر خُدائي آ
اسان پنھنجي ئي جنگ ۾ ڏس
جيئڻ جهڙا رهيا ناهيون
ٽُٽل تلوار جي تن جيان
وڙهڻ جھڙا رهيا ناهيون
ورهين گُذريا مليا ناهيون
اڃا خود کي پيا ڳوليون
اسان ۾ ماٺ مڪليءَ جيان
سڌي ٿي ڏس سُمھي پئي آ
چکڻ کان ويو چڙهي آهي
تکو ذائقو زماني جو
حجابن جون هڙون کولي
هلي آ هاڻ ٻانھن ۾
رلي روح جي وڇايل آ
هميشه تنھنجي راهن ۾
اسان تنھنجي نگاهن ۾
نڪورا نينھن چاهيون ٿا
ڀنل بارش ۾ ٻھراڙيءَ
جھڙا ڪي ڏينھن چاهيون ٿا.