گيت منھنجا گج پائيو ٿا چُمن آکاڙ کي.
تو سڳيءَ ۾ سنڌ ويڙهي لھجو مليو لاڙ کي.
مان مُساڳن وانگي تنھنجي لاءِ پيو ٿو مھٽجان،
تانگهه جا طوفان آهن اڄ به تنھنجي تاڙ کي.
تون ادائن سان رڳو بس عشق پوکيندي رهو،
سج اڳي کان ئي سڙي پيو ڇڏ انھيءَ جي ساڙ کي.
ريج جا هن ڏينھن آيا چيٽ پوکڻ لئه چري،
مند ماندي ٿيو مري پئي اُڇلي اچ تون آڙ کي.
جي وڌي وڻ ٿي ويو هي ٿي ڪنڊا وينداسين ٻئي،
اچ ته گڏجي پھرين پٽيون درد جي هن پاڙ کي.
مون سبيو آ سڪ جي ڌاڳن سان دل جو هر زخم،
تون به چُمين سان هڻ چتيون روح جي هن راڙ کي.