آئون پيو آهيان وساميو
آئون پنھنجي عشق جي آخري آوارگي
روز روليان پاڻ کي
روز ڳوليان پاڻ کي
هر جيئڻ جي جاٽ تي
۽ اڪيلي واٽ تي
پيو وڍيو ڄڻ آهيان
آئون پنھنجو پاڻ کي روز ميڙڻ ٿو وڃان
ڏور پنھنجي ڏينھن جي روز ويڙهڻ ٿو وڃان
رات جنھن کي آ ازل کان
ئي مليل هي رنگ ڪارو
رات جنھن جي اک ۾
هي ڦُلي جھڙو اڇو چنڊ
روز پيو ٿو ڦھلجي
سال گُذريا پر اهو ماڻھو اڃان پيو
هڪ رسيءَ ۾ گهلجي
رات مون مان ايئن ٿي پيرا کڻي
جيئن جهڙپ سان باز ڪو ڳيرا کڻي
پرڪڏهن ڀُلجي نه تو
پيار مان پاسا ورايا
پھر جيڪي پاڻ ويھي پوکيا
سي اڪيلا ٿي پيا هن پنڌ ۾
وقت واڍي جيان هڻي ويو
آهي ڪوڪا ڪنڌ ۾
رت ٽيپا ٿي ڳڙيو آ
ڪالھه واري ڏينھن مان
پيو ڀِڄَي سارو بدن آ
ٻن اکين جي مينھن مان
گيت مونکان گُنگنايا ڪونه ٿيا
نينھن توکان ڀي نڀايا ڪو نه ٿيا
سڀ ڪنجھي جھڙا قصا
اڄ وڄي هن ماٺ ٿيا
وڻ وجودن جي وهيءَ جا
ڏس سُڪي هن ڪاٺ ٿيا
دل جيئڻ جي جهنگ لاءِ
پئي روئي رولاڪيون
سڏ ايڏا سمنڊ جيڏا
پر وکون تن کان تکيون
تون نه مون ۾ ڦول جيئن
ڪٿ ڇڻي آهين ڪري
آئون پيو آهيان وساميو
تون ڪٿي آهين ٻري!؟
پيو ڇڄي آهيان سڄو اچ اچي تون ڳنڍ مونکي
ڌوڙ جھڙي درد مان ڌوڻ ڏيئي ڇنڊ مونکي.