آئون پنھنجي پاڻ جوئي ڪو اُگهاڙو عڪس آهيان.
ٿيو ڌمالن ساڻ درگاهه جي اڱڻ جو رقص آهيان.
مون کجين جي خيال ۾ تاڙيون تنواريندي ڏٺيون هن،
مان پياڪن ۽ پيالن جي رُتن جو رس آهيان.
روز مون ۾ درد کوٽي ڪئين کڏا ويندو آهي،
آئون اڄ جي حالتن جو ڄڻ ڪو هيڻو شخص آهيان.
ويو رکي هي ڪير آهي وقت جي مُنھن تي بُجا اڄ،
آئون گهٽيءَ مان تنھن کي ڏسندڙ روز جو ٿيو گس آهيان.
آئون پنھنجي آسمانن ۾ اڪيلو آدمي هان،
پيو خُدائيءَ ۾ کُلان ٿو پاڻ پنھنجي وس آهيان.