وکون ٿي دل جي واهڻ جون پڳي آ پاڻ پنگهٽ تي.
رڱائڻ روح جي رئي کي لٿي آ هاڻ پنگهٽ تي.
ميھارن سان ملڻ لاءِ سوين سڪ جا دلا ڌڙڪن،
اُڀي آ عشق جي اڄ ڀي اچي ڏس تاڻ پنگهٽ تي.
وري ڪي ڀاڪُرن جون ئي ڳنڍيون پائڻ جي لئه خود کي،
پڳي پيرا لڪائي آ ڪا سانجهيءَ ساڻ پنگهٽ تي.
پھيءَ تان پيار جون نظرون تڪين ۽ روز تاڻين ٿيون،
ڌوئي پئي ڌوپ ڪا پھريون پُسائي پاڻ پنگهٽ تي.
لُڏڻ چاهين جي تون مون ۾ هندورو ٿي هلان آئون،
چڳن مان چنڊ ٿيو اُڀرين چُمان چانڊاڻ پنگهٽ تي.
مڙهڻ جي لاءِ مُحبت کي حُسن جو هُنر ٿو گهرجي،
ڇنل کٽ جان ڇڄي پيو هان اچي تون واڻ پنگهٽ تي.