هوءِ پاڻ ۾ پچي خود انگور ٿي پئي آ.
ڀرجي پيالا پُر ٿيا مخمور ٿي پئي آ.
مان ٿو ٿيان وڇاڻو مون ۾ ڇڻي ڪري ڀل،
ٻانھن ۾ ٻوڪجڻ سان ئي ٻور ٿي پئي آ.
حملا ڪري ٿي دل جي دُنيا مٿان هزارين،
هوءِ جنگ جي جھان جو تيمور ٿي پئي آ.
اوڍي گُهمان ٿو اُن کي پنھنجي اُگهاڙي انگ تي،
اجرڪ مٿان ڪو اُڪريل ڄڻ پور ٿي پئي آ.
سارا لنگر لتاڙي تنھنجي پتڻ پناسين،
هن ڏيھه جي ڏُڪاريل سڪ سور ٿي پئي آ.
من جي مجاز جو تون خلقيل خُدا لڳين ٿو،
تنھنجي تلاش مون لئه ڄڻ طور ٿي پئي آ.