فقيرو ميگهواڙ
هي فقيرو ميگهواڙ
مُجسما ٺاهي مٽيءَ مان
مندر ن ۾ ٿو سجائي
ڪائناتن جا قصا ڄڻ
اندرن ۾ ٿو سمائي
جي مٽيءَ جي مُٺ مان
هن گهڙيا ڀڳوان هن
ڄڻ تصور جي تمنا
ڪي ڄڻيا انسان هن
سڀ وڃايل وقت کان
اڄ اکين ڳولي لڌا ڏس
ڪيترا آثار آهن
رات جي چھري مٿان
سِج هٽايا وار آهن
هي هُنر اڄ هٿ جو
ساڌ ٻيلي جي ته سر تي
پيو ڪلا بڻجي ڪُڏي
شاهڪاريءَ جي شفق جو
چنڊ پيو اُن ۾ لُڏي
ڪالھه تُرڪيءَ کي تراشي
مورتين سان ماڻيئين
فن پارن جي فِڪر کي
حيرتن ۾ آڻيئين
عڪس کي آواز ڏيئي
پيو نچوئي نينھن کي
برش مان بوندون ڪڍي
پيو رنگ هاري مينھن تي
هر سندس تخليق کي
تھذيب ۽ تاريخ آ
ماٺ جي موهن دڙي مان
ڪا اُٿي پئي چيخ آ
مون ڪيو محسوس اُن ۾
سنڌ جھڙو ساهه آ
سمنڊ وانگي آ سڌو ۽
موڪرو درياهه آ
فن فقيري جو وڏو
ڪائناتن جي قصن تائين
وڃي آهي پُڳو
۽ خيالن جو خُدا ڀي
ڇرڪ کائي پيو رُڳو
مفلسيءَ جي ماڳ جا
مُک ۽ مُھانڊا چٽي
پيو اڃان شھپر هٿن سان
وقت جا خود ئي وٽي
پيو جمودن کي جُھڪائي
ساهه جي سنھڙي سڳي لئه
مورتين جو من واجھائي
ڇا رڱيو ٿس روح جي
ڦاٽل رئي کي رنگ سان
گهر ڀي ڪنھن گهاگهري جي
ڇيٽ جيان ڇيتون ٿيل
ڀت ڪانن جي ڪچي ۽
ٽيڪ تي آ در رکيل
پر ڪليسا ڪُنڊ مان
ڇرڪ کائيندي ڏٺو ڪنھن
ڪو نه تنهن کي ننڊ مان
رات راما پير کي ڀي
کير سان وهنجاريو ويو
سنک ساڌو پئي وڄايو
۽ ڏيئو ڀي ٻاريو ويو
پر انڌيرو اک جو
هو سياهيءَ جيان ڊگهو
ويو سڄو ماڻھو مري
احساس کان ٿي اڳ اگهو
ڪو نه آيو آ نظر
ڪنھن کي فقيري جو به گهر
جو اڃان ڀڳوان ٺاهي
پيو مٽيءَ جي مُٺ مان
ڳوهيو وريو انسان ٺاهي...!!!