مُحبت مورڇل جھڙي
وڄائي وقت کي کڻجي
ڏيھاڙي ڏينھن جي ڏونڪن سان
دُنيا ٿيئي دُهل جو ڌڌڪو
نچائي نينھن کي نچجي
طريقا سُر ۽ تالن جا
لڱن جي لوڏ ۾ لاهي
مٽيءَ مان پاڻ کي ميڙي
سنبارا ٿي سڄو وڃجي
رُتن کي راڳ ۾ رکجي
ٻنھين ٻانھن سان ئي ٻکجي
وڄائي وجد جون تارون
تصور جون تندون توريون
وصل جي وارياسي تي
کنڀيون هِن خيال جون موريون
بدن جي بوند مان ڀرجي
وسايون وڏ ڦُڙا ڪيئي
تري اڄ تار ٿي وڃجي
ڇڄڻ جي ڇرڪ مان نڪري
گلي جو هار ٿي وڃجي
وڄن وانگر وڃون وٽجي
ڪي ميڙيون ماٺ ۾ موتي
پرين جي پيار جي پوتي
هوائن کان وٺون هڪلي
مُحبت مورڇل جھڙي
هندورن جي ته هَل جھڙي
سمورو عشق جو انڊلٺ
رنگن جي روح تي هاريون
بتيون سڀ بُت پنھنجي جون
اُنداهين مان اُٿي ٻاريون
ملياسين جنھن به ميلي ۾
سڄڻ جو ساٿ ساڳيو هو
مُنڊيءَ سان مُٺ ۾ ماڻھو
وفائن ساڻ واڳيو هو
هجومن ڏي هليو هلجي
ڪائي ڪائنات ٿي وڃجي
نپوڙي پاڻ کي نئين سر
ڀنل برسات ٿي وڃجي.