رات رسن سان ڪو ته ٻڌَي ويو آهي هاڻي.
سج صُبح سان گهليو وڃن پيا زوري گهاڻي.
مونکي ٻوڙي لُڙ جون لھرون وينديون آهن،
سڏ سنڌوءَ تان روز سَڏي ٿو سانجهيءَ ٽاڻي.
تنھنجي ٻکجڻ کان پوءِ مون ۾ ٻير پڪا هن،
ڀيل ٿيئڻ کان پھرين ڀوري وڃ تون ڇاڻي.
مونکي ماٺ جي قبرن مان تون کوٽي کڻي وڃ،
ديس نه سگهيو مونکي سالن کان آ سُڃاڻي.
ساهه کڻڻ ڏيو مونکي ٿورو ساموئيءَ ۾،
وقت ڀلي پوءِ مونتي ڪڍي تلوارون تاڻي.
روز ٿا ڇانگيا ٽھڪن جا هت ٽار وڃن،
ڪو نه سگهيو ڪو خوشين جي هت کٽ کي واڻي.