روز ٿا ڀڄيو پون ڪي گهاٽ تي دل جا گهڙا.
۽ پسايو پاند موٽن پيار ۾ ڪيئي پڙا.
آئون تنھنجي عشق ۾ جو اوتجڻ آهيان لڳو.
رات ڀر توکي پُڪارين ٿا پيا گهر جا ڪڙا.
تو ڪلائيءَ ۾ ڪنگڻ جان مونکي پاتو آ جڏهن،
ڪئين وڄڻ مون ۾ لڳا هن چاهتن جا ئي چڙا.
وارياسي تي جڏهن ڀي وقت پيرا ٿو رکي،
من اندر ڪيئي ڀُرڻ لڳندا آهن موهن دڙا.
روز مقتل جون ديوارون درد سان ٿيون ڌوپجن،
۽ اڏين تان پيا ڪرن ٿا پٽ تي رت جا ڦُڙا.
دوستي ڀي ڄڻ ته ڪاروبار آ ڪو وياج جو،
ان کان بھتر آ ’امر‘ جيون گُذاريون ٻئي ڇڙا.