دل جا ڌاڳا
روز ٽُٽن ٿا دل جا ڌاڳا
روح به اُڊڙيل ڄڻ ڪا رلي آ
روز ٿو سور جي سُئيءَ سان سبجان
سڪ ۾ تنھنجي پاسي لڀجان
آئون بدن تي تُنھنجا ڀاڪُر
اڄ ڀي اوڍڻ لاءِ آتو
منھنجا ڏينھن ڏُڪاريل آهن
مون ۾ سانوڻ جيئن وسڻ اچ
روز مان تنھنجي جوڀن جر ۾
وهنجڻ لاءِ واجهايان ٿو
۽ تون ٽاهڙ هرڻيءَ وانگي
مونکان ڇرڪي ڇال هڻين ٿي
پل ۾ سارا پاند ڇنائي
ورهين وڇائي سال هڻين ٿي
تاڪ وڄن ٿا تاريخن جا
ساز سُرن ڏي تڙپيو تاڻين
لوڪ گيت جيان هر فنڪار جي
ڌُن سان تنھنجي ڳالھه ڳنڍيل آ
سانجهيءَ ويلي سينڍ سڏي ٿي
ماڪ وسي ٿي دونھين دُکي ٿي
روز اوطاق جي آڳر ۾ ڪي
ماڻھو مڙن ٿا مچ ٻري ٿو
ڪانڀ لڳي ٿي چلم ٺھي ٿي
جام کُلن ٿا پيگ ٺھن ٿا
چنگ چُري ٿو تانگهه تپي ٿي
هاءِ سڳيءَ جي سيرانديءَ کان
کٽ تان هڪڙو خيال اُٿي ٿو
پيار پٿر جي پنڌ جو راهي
پنھنجي منزل تان نه مُڙي ٿو
مان به هوائن جي ته هٿن سان
تنھنجي سيني تائين پُڄان ٿو
پير گهٽيءَ ۾ ڪو ته کنگهي ٿو
در کڙڪي ٿو دل دٻجي ٿي
لذت جا سڀ لڱ لُڇن ٿا
جسم جسم کان ڇرڪي ڇڄي ٿو
شور وڌي ٿو چور ڀڄي ٿو
روز هتي هڪ رات جي ڪُنڊ مان
دل ڏانھن دل جو دؤر ڀڄي ٿو.