مري اڄ ويو آهي موهن دڙو
وسي پيو اکين مان آهي وڏ ڦُڙو
مري اڄ ويو آهي موهن دڙو
ڪنڀي ڪائناتون رڙيون رات ساري
سنڌوءِ سڏ سھڪيا اُڏامي پئي واري
گُلن مان ڇڻيو تازگيءَ جو تصور
ڪھاڻيون رکي ڪنڌ ڪُلھن تي رُنيون
صفت ۾ به سادو خليفو خُدا جو
صفا مست الست ۽ بيگانو بلا جو
سو صوفين ۽ ساڌُن کان هو ڪجھه سوايو
اندر جهوڪ جا ڪيئي جهولا هُئس
رڻن ساڻ رشتا ۽ رولا هُئس
اڃان ڳالھه ڳولا کي ڳولي پئي
۽ ڇولي به ڇاڇر کي ڇولي پئي
هو سنھڙو اکين ۾ ڪجل جھڙو هو
حسن، شيخ جي ڄڻ غزل جهڙو هو
هليو ٿي ته ڄڻ ڪي جبل ٿي لُڏيا
خُدا حيرتن ۾ اجل ٿي لُڏيا
هو ڇانگيل وڻن جي هو ڏارن جيان
وندر ۾ وتايو ۽ ٻارن جيان
سڄو لاڙ جنھن لئه مُھاڻو ٿيو هو
سيرانديءَ جي هيٺان وهاڻو ٿيو هو
سڄو سج جنھن ۾ لُڏيو ۽ ٻُڏيو ٿي
ڪنڌيءَ تي سو ڪوڏين سان اڪثر ڪڏيو ٿي
اُها مُرڪ ماڃر جي ماندي اڃان
ڇڪي پاڻ ڏي مس تو آندي اڃان
دراوڙ اُٿيو دنگ تنھنجا ڏسن
۽ جهمپير جا جهنگ تنهنجو پُڇن
ٿيو ساڌ ٻيلو ۽ شامون اڪيليون
نه مهٽي ڪنهن مهندي ۽ لامون اڪيليون
ويو سلسلو سُڃ ٿي ھر سفرجو
مري مُند ويئي ملڻ ۽ کلڻ جي
پيا ننڊ ناول ۽ نئين سر لکڻ جي
روايت رُلي رُڃ ٿي آ پئي
ھُئو سنڌ ۾ ئي علي هڪڙو بابا
اڏيل ماڻهپي جا هُئس ڪيئي ڪعبيٰ
اُهو سير تکڙيءَ جي سامهون اچي ويو
دُنگيءَ منجهه درياهه ٿي آهي وهي پيو
چون ٿا خُدا وٽ وڃي آ رهي پيو.........
]علي بابا جي ياد ۾ لکيل[