ٻڌ ڇوڙ ۾
گند جي گاري اندر
آ لتاڙيل لوڪ سارو
مُنهن جي مر جي مٿان
پيو اڃان آ ڌوپ هاريو
اڄ ب چٻرن تي اها
ساڳي چٿر جاري آهي
روز آدم بو هٿان
مرڪ وئي ماري آهي
ڪانڀ مان خود کي ڪڍي
اوچتو اورڙ تي
سڏ ۽ سرڙاٽ سان
لنگھه ليڪا ڪڙ تي
روز ٿا پيرا کڄن
ڪنهن ڀڳل هت رن جا
ماٺ ۾ مُجرا لڳن
دنگ ڌوپن دُن جا
روز پنهنجي گهر گهٽيءَ ۾
بلب بڻجي ڪو ٻري ٿو
چنڊ چوڪيدار سان گڏ
رات جو هر رنگ ڏسي ٿو
سوچ جون سيٽيون وڄائي
ماٺ جو مڻڪو ڀڃي
هُل ھڪل سان گڏ هلي ٿو
پاڙي جو پاليل ڪُتو
ڀونڪ سان گڏ پيو بھي ٿو
مُٽ مان ڀريل هي ماڻھو
پيو سڄو بستر وهي ٿو
نوکڙيءِ تي نئون نسل
پيو ڀريئي پويان ڀڄي
گهور جي گهڙيال ۾ ٿو
قرب جو ڪانٽو وڄي
ٻيڪڙيل ٿا در کُلن
۽ ڪڙا تن جا وڄن
چُپ جي چادر اندر
ٿو سناٽو ساھ کڻي
نينھن جو هي نانگ ڪارو
ٿو ڏيهاڙي ڏنگ هڻي
کنگھه جو کُٽڪو کڻي
سلھه ٿي سهڪيو پوي
۽ سرو سُرٻاٽ جو
ڇرڪ سان ڇڪيو جھلي
عشق اوڪارا ڪري
ٿي حمل سان آ پيو
واعدن جو وقت دوکن
جي آ دوزخ ۾ ڌڳيو
ڪجھه مُھانڊا معاشري جا
ٿيا حرامي ٻار جھڙا
ڀت تي ڇاپيل بُجي سان
گڏ ٿي بيٺا گار جھڙا
۽ ٻليءَ جي ٻک ۾
ٿيو ڪُئي جو ڪم ختم
چرس مان ڀريل چلم ۽
دونھن سان گڏ دم ختم
ننڊ جي نمرود کي آ
مغز ۾ ويٺل مڇر
۽ ٺرو پيتل موالي
پيو وڃي ٿڙندو ٿو گھر
هو وڏيرو ونجھه جھڙو
ڦوڪ سان ڦڙڪن مُڇون
ڪيس سان ڪاريون ڪيل
ها هُيون جي اڳ اڇون
تاڙ ۾ تاڙيل رهي ٿو
ڪنھن بگھڙ جي بُک وانگر
ڏيھه کي ڏاڙهي پيو
ڪنھن ڏيهاڙي ڏُک وانگر
ڪا ڀريل بوتل جيان
وئي سڄي ڍُڪ ڍُڪ ٿي
۽ حصا سڀ حُسن جا
ورهائيا ٻُڪ ٻُڪ ٿي
ڪو ڦڪي گوريون سُتو آ
ڀاڳ جھڙو ڀر ڇڏي
بيقراري بُت پٽيو ۽
ڪا هلي وئي گھر ڇڏي
ڪو خيالن ۾ کڄي
پاڙي جي عورت تي پُڳو
ڪو هجومن جي حشر کان
آ ڇڏائي جند ڀڳو
ڪئين ڪٿائن جا ڪُھاڙا
وقت کي ويٺا وڍين
وحشتن جا وات ڦاٽل
پيا سڄو ماڻھو پٽين
پنھنجي اوبر تي اڃان ڀي
زندگي گُذري پئي
روز ڪنھن ٻڌ ڇوڙ جي
ٻوسٽ اندر نبري پئي