ڇا ته نديءَ مان وهنجي نڪتي نار هُئي.
مياڻ مان نڪتل ڄڻ ڪا تکي تلوار هُئي.
پاڻ نپوڙي سج سُڪايو بُت هُئس،
هوءِ هوائن جي ته حرص جو هار هُئي.
منھنجي ڏينھن جي ڏاندن کيڙيا کيت بيٺي،
تو به جوانيءَ تان ڪا هڪلي جهار هئي.
بند ڀڃي سڀ ٻيلا ٻوڙي نڪتي آ،
ٻوڏ جيان ڏس ٻانھن تائين تار هُئي.
تاڻيو پنھنجا تنگ جڏهن ٿي سامھون ٿي،
ڪيئن جهلجن پو گهوڙا، ٿي هڻڪار هئي.
هُن ۾ منھنجون سڀ سُکائون ساهه کڻن،
هوءِ جا تھذيبن جو ڪو تھوار هئي.