جهول جوڀن جي جهلي تون پاڻ ۾ ئي ڇاڻ مونکي.
مان پچي پَٽ تي ڪران ان کان اڳي ئي ماڻ مونکي.
خيال جي کٽ مان وري اڄ آس جون ايسون ٽُٽيون هن،
پيو سڄو ڇڪجي ڇڄي هان اچ اچي بس واڻ مونکي.
سڪ سُهڻيءَ جان تري پئي دل جي درياهه ۾ گهڙو ٿي،
تون به ڪو ميھار بڻجي تڪ پرين ۽ تاڻ مونکي.
سج تپي ڳاڙهو ٿي پيو آ تنھنجي سيني ۾ نھاري،
مان به سھڪان سمنڊ بڻجي پاڻ ۾ تون آڻ مونکي.
آئون تو ۾ ئي رُلڻ لئه روز ڳوليان گس نوان ٿو،
تون جسم جي ان جزيري ۾ رهڻ ڏي هاڻ مونکي.
ڀل ڏسي ڀورا ٿئي هي ضد مان ڀريل زمانو،
عشق جي اک ۾ رکي تون بس کڻي هل ساڻ مونکي.