مٽيءَ ساڻ راڳيل ڪکن جو هُئو.
اڏيل گهر پرينءَ جو پکن جو هُئو.
رکي مٽ منجڻ تي تو مُرڪيو جڏهن،
اُهو پل سوايو سُکن جو هُئو.
اسانجا ڀريل کيسا خواهش مان ها،
مگر مُلھه تنھنجو لکن جو هُئو.
جُهڪي چنڊ تو ۾ پئي جهاتيون وڌيون،
اُهو پھر سارو ٻکن جو هُئو.
لُڻيو لوڪ تو هو ڀريءَ بار سان،
زمانو سو ڪاڙهن تکن جو هُئو.