چنڊ جي بتي
اُڀ جي ڇت ۾ چنڊ بتيءَ جيان ٽنگيل آهي
وقت سڙي پيو وٽ جيان
تارا ٽڙڪيل ٽانڊن وانگي پکڙيل آهن
دونھن جي لاٽن وانگي بادل
روز رُلن ٿا ڪو نه ٿڪن ٿا
باک به آليون اکيون مھٽي جاڳي پئي آ
پٿر جي اکين جا ماڻھو
خوابن جي ڇا خوشبوءَ ڄاڻن
مُلھه مھانگو موتيءَ جو آ
سياڻا سپين منجھه سُڃاڻن
آئون سمنڊ جي سيرانديءَ کان
ويھي پنھنجا درد ڌُوئان ٿو
سج لھي ٿو ڏيئو ٻري ٿو
دور منجيءَ تي ويٺل پوڙهو
خيالن جا پيو کنڀ کولي ٿو
ها پر هڪڙي ماٺ منجھيل آ
جنھن جو ڇيڙو روز ٿو ڇڪجي
ڪنھن به ڪنڌيءَ سان ڪو نه ٿو ڳنڍجي
ديس اوجاڳيل اونداهيءَ ۾
وار وڇايو ويٺو آهي
ڪنھن رولاڪڙ رُت جيان
پاڻ وڃايون ويٺو آهي
هرڪو پنھنجي ڇنڊ ۽ ڦوڪ ۾
کک جون کاريون ڪير کڻي ٿو
روز ڇلر ٿا ڇلجن مون تان
من مُھاڻو ٻار ڄڻي ٿو
رات رڙي ٿي ڏينھن ڏُکي ٿو
پَن جي ٻيڙي دونھن دُکي ٿو
ساروڻين جو سارو اُٿلي سمنڊ وري ٿو
اُڀ جي ڇت ۾ روز بتيءَ جيان چنڊ ٻَري ٿو.