بي مُوت مُئا، تو لاءِ ڪٺا انسان هزارين مان نه رڳو،
هن دنيا ۾ اي ديس هيا نادان هزارين مان نه رڳو.
جي راه اجل ڪنهن ورتي آ، هن ڀون ۽ ڪئي ٻي ڀرتي آ،
هي ڌر تي توکي پرتي آ، مهمان هزارين مان نه رڳو.
اک ساري رات نه جهپڪي آ ۽ شبنم شبنم ٽپڪي آ،
جي باک گُهري ٿي بُک، ته اي زندان هزارين مان نه رڳو.
ڇو چنڊ اسان کي رات ٺري ڏي چانڊوڪيءَ جو زهر ڀري،
آ ڪيڏو پويون پَهر پري! حيران هزارين مان نه رُڳو.
تون چئه نه ڪڇان تون چئه نه لڇان، پر تو کان هڪڙي ڳالهه پڇان،
تون ڪنهن ڪنهن کي خاموش ڪندين اعلان هزارين مان نه رڳو.
هي دور ”اياز“ گذرڻو آ ۽ پنهنجو وارو ورڻو آ،
ڪو ٻارڻ نيٺ ته ٻرڻو آ، امڪان هزارين مان نه رڳو.
³