اٿ دلير مسافر دير نه ڪر، سڏ سوريءَ جو سينگار وري
اُٿ دلير مسافر دير نه ڪر، سڏ سوريءَ جو سينگار وري،
سڏ سوريءَ جو سينگار وري، توکي آهي پوڪاريو ڌار وري.
لڳي ڇانڀ اُتر توکي سيءَ سٽي، هتي ڏينهن تپي تنهنجو ماس پچي،
توکي جڳ اهو ڪيئن راس اچي، اُٿي ٻارڻ نئون ڪو ٻار وري.
ظلمات جي رات هي ناهي وڏي، اڄ ڪنڌ ڪپائڻ لاءِ ڪڏي،
هو ڪات اڳيان، هوءَ آهي اڏي، هتي آهي ڪسڻ جي ڪار وري.
هتي خون هزارين خان ڪئين، جانباز اچيو ڏين جان ڪئين،
ويا مرد پرائي مان ڪئين، تون به وارو پنهنجو وار وري.
ڇڏي بلبل گل جا افسانا، کڻ ڪات ڪهاڙا نيشانا،
پوءِ پڇتائيندين پروانا، جي شمع ٿي ويئي گل يار وري.
ڇڏ “منشي” غفلت ننڊ گهڻي، اُٿ تيغ تکي تلوار کڻي،
وڙهه ويرين سان تون هوڪا هڻي، ۽ ڏونگر ڏاڍ جا ڏار وري.