ڪڻڪن جي کيت ڀرسان، ٽڙي پيو گلاب آ
ڪڻڪن جي کيت ڀرسان، ٽڙي پيو گلاب آ
هيءَ سنڌ آسماني ڄڻ ڪو ڪتاب آ
محبوب واٽ ويندي، ٿيو ڄاڻ بي نقاب
مکڙين رکيو سنڀالي جنهن جو حجاب آ
پهتس پيرين اگهاڙو، مظلوم جو سڏيو
هي منهنجي آهي مسلڪ، منهنجو نصاب آ
منهجي قلم جي ڀرسان، اوندهه جي راڄ ۾
هر هڪ ڏيئو لڳي ٿو ڄڻ آفتاب آ
سنڌوءَ جي پيٽ مان ٿي، واري پئي اُڏي
ڀر ۾ وهي ٿو جهلم هت، هت چناب آ
ٿڄ ماءُ جي پياريل، ۽ رت ڦڙن سان گڏ
منهنجي رڳن ۾ جاري، سنڌوءَ جو آب آ
ڪيئن قبر ان ٿي ڪانڌي ڪتبو پيا هڻون!
هڪ روح جنهن قبر ۾ “بيوس” بيتاب آ