اٿو ڪو خوني انقلاب، انقلاب آڻيو
اي هاريو اي ساٿيو، اي سنڌ واسيو،
اٿو ڪو خوني انقلاب، انقلاب آڻيو.
نه هاڻي ڌاريو دل نرم، نه ڪريو ڪنهن مٿي ڪرم،
نه جن جو دين ڪو ڌرم، وڏا وڏا سي بي شرم،
نيون تنين جون سازشون، مٽيءَ ۾ ملائيو.
هي حامين اصلئون هند جا، نه ٿي سگهيا سي سنڌ جا،
هي لکنوي ۽ دهلوي، سگهن سڏائي نا سنڌي،
ڪڍو انهن کي ڪڙم مان، ڌڪا ڏيو ڌڪاريو.
نه آس مير پير ۾، نه ڪنهن وڏيري وير ۾،
نه چوڌري نواب ڪنهن، نه آندو انقلاب ڪنهن،
اٿو اگهاڙي پير سان، مرو ۽ حق لئه ماريو.
هنن اچي زبان ڪٽي، چون پيا ڪا ٻي چٽي،
بهارين جي پي اچي، نئين ڪا گهل سنڌ تي،
کڻو ڪهاڙا ڪات سڀ، اي سنڌ جا ته سانگيو.
جا ول بنا آ پاڙ جي، سا سرجندي ئي ساڙجي،
جو وڻ وڪوڙجي ويو، سڪي سوڀينگ ڀانگ ٿيو.
ڪهاڙين سان ٿي ڪٺي، زمين کي ريج رت ڏيو.
جو تو ڏٺو سو ڪوڙ هو، فريب دوکو ڌوڙ هو،
رڳو هنيا ٿي تن رمل، نه هو انهيءَ ۾ ڪو عمل،
ڇڏي پرايو آسرو، ڪا پنهنجي ڦوڪي ٻاريو.
ڏسو هي “منشي اوپرا، لڏيو اسان کي چون پيا،
نباهُ ڪهڙو نانگ سان، هي نانگ مرندا ڏانگ سان،
انهن سندي اڊي بنا، گهڙي نه هڪڙي گهاريو.