جڏهن ڪنهن به بادل، ولهاريون وسايون
الئه ڇو اوهان جو، اکيون ياد آيون،
جڏهين چنڊ چئوڏس ڪيون چلو لايون،
الئه ڇو اوهان جون اکيون ياد آيون.
جڏهن ڪنهن به ڪوئل اسر ويل ڳايو،
تڏهن ولهه ويتر وڇوڙو وڌايو،
جڏهن ماڪ مکڙيون ڀنيءَ جو ڀڄايون،
الئه ڇو اوهان جون اکيون ياد آيون.
جڏهين کيت ۾ ٻاجهرين سنگ واريا،
جڏهين چيٽ ۾ ڦول ڄانڀي ڦلاريا،
جڏهين ٿر تي مورن ڪي ٻوليون ٻُرايون،
الئه ڇو اوهان جون اکيون ياد آيون.
جڏهين تو سان نيڻن جو ناتو ڇنو هو،
تڏهين ڏور آڪاش ڪيڏو رنو هو،
جڏهين جيءُ جهورڻ هي آيون جُدايون،
الئه ڇو اوهان جون اکيون ياد آيون.