هل ته هلون هيءَ شهر ڇڏي
هل ته هلون هيءَ شهر ڇڏي
هن ڌرتيءَ جو دستور الٽ
هن ملڪ سندو منشور الٽ
هت چهرو چور ڏٺم
هت فوٽ پاٿن تي ٻار پنن
۽ گندگلين ۾ سڏڪا ڪن
هت سيني سيني دونهن دکن
هت دل دل ۾ ناسور چسڪن
هن ٿر مان هليا ٿاڪ ٿڏي
تون هل ته هلون هي شهر ڇڏي
هت عصمت ڪاروبار بڻي
هت مجبوري واپار بڻي
هيءَ نگري سڀ بازار بڻي
هت غربت ڄڻ ڪاگار بڻي
هن ٿڪن جهڙيءَ دنيا ۾
هن ههڙيءَ تهڙيءَ دنيا ۾
ڪنڌ لڙڪائي جيئڻو ٿو پوي
۽ ڍڪ ڍڪ وهه پيئڻو ٿو پوي
ڪجهه سڏڪن سان گڏ لڙڪ گڏي
تون هل ته هلون هيءَ شهر ڇڏي
هي پٽڪا پٺڙن سانن تي
هي پٽڪا پٺڙن سانن تي
هي ماڻهو ميڙا ٿاڻن تي
ڪي زندان ۾ ڪي ڦاهن تي
ڪي بندوقن جي ناهن تي
هي اوچيون ٻانگون چاڙهيءَ تي
هي رت جا دڳ دڳ ڏاڙهيءَ تي
هي چنبا ڪنهن جي چوليءَ تي
هي ٽڪا ڪنهن جيءَ پوتيءَ ٿي
هت جت ڪٿ جوکو جيءَ جڏي
تون هل ته هلون هي شهر ڇڏي
هي بستي آ ڀوتارن جي
يا پيرن يا پاڳارن جي
هي ڏيهه سڄو زردارن جو
ڇا حق آ تو مون پارن جو
ڪوئي نه سهارو ٿي سگهندو
پنهنجو نه گذارو ٿي سگهندو
هن ناڻي واريءَ دنيا ۾
هن هيڏي ساريءَ دنيا ۾
ڪوجيءُ اسان کي جاءَ نه ڏي
تون هل ته هلون هي شهر ڇڏي
ڪو تارا تاڻي رات ڪٽي
ڪو سالم سالم مرغ چٽي
ڪولٽي اٽي جي اڍڪي ۾
ڪو ٿولهه گهٽڻ جي کٽڪي ۾
ڪو رت جيون گرڙيون ٿوڪاري
ڪو ڪتارڇ تي ڪوڪاري
ڪو لج بچائي پاڻ لڪي
هوءَ ڪنهن جي چادر چور ڇڪي
ٿو مڇ وٽي ۽ پاڻ پڏي
هل ته هلون هي شهر ڇڏي