عورت
توکان سواءِهجي ها، دوزخ گهٽيءَ گهٽيءَ ۾.
ڪيڏي حسين آهين، ڪيڏي حبيب آهين،
هر پل ٻڌا مون اهڙا، هوڪا هٽيءَ هٽيءَ ۾.
ڏاتي مون ٿڃ تنهنجي، سنهڙن چپن سان چسڪي،
تنهنجو ئي پيار پياري، پيتم وٽيءَ وٽيءَ ۾.
ماءُ ڀيڻ ڌيءَ آهين، محبوب دوست آهين،
ميڙي رکين ٿي سڀ لئه مرڪون مٽيءَ مٽيءَ ۾.
ان دم ته دم سندوءِ، ويندو سڄو هو دمجي،
پوندو هئس جڏهن مان، اٽڙي آٽيءَ آٽيءَ ۾.
ساري سماج لاءِ، هر پل سٻاجهه آهين،
مغموم دل جي لاءِ، تون ڇانئون ڇٽيءَ ڇٽيءَ ۾.
تنهنجي ته صحبتن سان، ناچاق چاق ٿيو پئي،
شامل شفائون تنهنجي، مرهم پٽيءَ پٽيءَ ۾.
سارو جهان تنهنجي، جلون سان جوتجي ٿو،
شمس وقمر جا شعلا، سينڌ وپٽيءَ پٽيءَ ۾.
صحبت ۾ تنهنجي سانئڻ، آهي سرور ڪيڏو،
شاخون ڪي شهيد جون چڻ لئي لئي لٽيءَ لٽيءَ ۾.
مسلم هجين يا هندو، مشرق رهين يا مغرب،
ڪو ئي فرق نه آهي، ڪافر ڪٽيءَ ڪٽيءَ ۾،
هيڏي عظيم هوندي، پل پل ۾ پيسجين پئي،
ڦاٿي ڀلا تون آهين، ڪهڙي چٽيءَ چٽيءَ ۾.
هر روز چيچڙي ۾، پيڙهي پيو پاپ توکي،
پوءِ به سگهه ڪيڏي، سورن سٽيءَ سٽيءَ ۾.
ڪوڙهئي سماج کي آ، توساڻ ساڙ ڪيڏو،
ڄرڪن جي ڄاڙ آهي، پڙهيل پڄٽيءَ ڄٽيءَ ۾.
“سرويچ” تنهنجي سونهن ۽ سيرت مٿي لکي ٿو.
ناهيس نگهه ڪنهن تنهنجي، کاري کٽيءَ کٽيءَ ۾.