جنهن وقت هي جوڳي جاڳيا
هن ڀونءِ سڄيءَ جا ڀاڳيا،
پوءِ سور نه رهندا ساڳيا،
ڪندا جي مست قلندر،
دما دم مست قلندر،
بيراڳين جي ڀونءِ مٿي ڪا، باهه ڀلي پئي ڀڙڪي،
هن ننگريءَ سان نينهن اسان جو، ننگري ناهه نڌڻڪي،
سرمد جي سُنت پارڻ لئه مارو ايندا مُرڪي،
ڪندا سڀ مست قلندر، دمادم مست قلندر،
منهنجا مست ملنگ هي مارو، ڏونگر کان ڀي ڏاڍا،
نير نئين ڪا چيز نه آهي نه ڪي ڪڙول ۽ ڪنٺا،
ڪفني پائي ڪلهن ۾ ايندا، اجرڪ جي سا اوڍا،
ڪندا سڀ مست قلندر، دمادم مست قلندر.
تون ”آڪاش“ اياڻو آهين دَر در تي ٿو دانهين،
ڇو نه اڃان تائين تون پنهنجي ٻانهن ۾ ٻَل ڀائين.
نيٺ پڄاڻي ٿيڻي آهي، سُورن جي او سائين!
ڪندا جي مست قلندر، دمادم مست قلندر.