ٻنهي نينهن سان، ساٿ ڏاڍو ڏنو آ،
ڪڏهن اک رُني آ، ڪڏهن من رنو آ.
جڏهن ڪنهن به ڇيڙيو ذڪر دوستن جو،
اسان جو تڏهن من، الئه ڇو ڊنو آ!
اکين کي ڏئي، ننڊ جي يار لولي،
الئه روح رولاڪ، ڪاٿي پُنو آ!
جڏهن جاڳ آ، هوش پنهنجو سنڀاليو،
بدن پنهنجو لڙڪن ۾، سارو ڀنو آ.
تڏهن ‘‘عائشه’’ سان، رهي هيڪلائي،
اوهان کان جڏهن، ساٿ جاني ڇنو آ.
**