زندگي گذري پئي،
ڪا ته شيءِ وسري پئي!
وقت جي، ڏس واءَ ۾،
ياد ڪا، اڏري پئي.
سا هُلي ٿي، وات مان،
بات جا، نڪري پئي.
تو چيو، دل آ پٿر،
ڪيئن پو، پگـﮬري پئي.
ڪير ميڙي، زندگي،
ٿي پتيون، وکري پئي.
هڪ ٽٽي آشا، ته ٻي،
من منجـﮬـان اُسري پئي.
**
شاعري
دليون درسگاهون
هي ڪتاب ”دليون درسگاهون“ سنڌ جي بهترين شاعره عائشه ميمڻ جي شاعريءَ تي مشتمل آهي. عائشه ميمڻ تمام ٿوري عرصي ۾ اهو ثابت ڪيو آهي ته هو رخسانه پريت ۽ روبينه ابڙو کان پوء به عورت شاعرائون پختي شاعري ڪري رهيون آهن.
- 4.5/5.0
- 2273
- 907
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- عائشه ميمڻ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران:
- تعارف:
- شاعري ڪوڙ نه ڳالھائيندي آهي!
- پنهنجي پاران
- تاثرات: اياز گل
- تاثرات: ادل سومرو
- غزل
- غم خوشيءَ جو انهي شعور ڏنو،
- آهي وڻ وڻ بهار ۾ سائو،
- آ ذڪر ۽ فڪر رڳو تنهنجو،
- خطا ٿو سمجـﮬـين، خطا ڪرڻ ڏي!
- جيون! زماني ڪاڻ، زمانو ڇڏي هلون،
- غلط ڇاهي، سهي ڇاهي، سو سمجـﮬـون ٿا،
- آهي حياتي، چار گـﮬـڙيون،
- مشڪلاتن ۾ ڀي، اچي ڏسجي،
- ساهيان نه پير ڪاٿي شل وقت سان ڊڪان مان،
- پرين پيار ۾ ڪنهن کي ڏکائبو ناهي،
- نڪورو نينهن، منهنجو ٿئي،
- ٻنهي نينهن سان، ساٿ ڏاڍو ڏنو آ،
- ڌيءَ حوا جي هان، مان پري ناهيان،
- دل ۾ پهريان، خير رکجانءِ!
- حياتيءَ ۾ وڏو هي، ڪم رهيو آ،
- ڇڏ ڇڏ روئڻ، کل او جاني!
- بي ايمان هٿ لڳي جو ايمان آ ويو،
- اسان لئه خدائي، اسان جو ڀٽائي،
- ڇوڪري! ڇا ڏٺو ٿئي گوري ۾؟
- حيات آهي مٺي، مرڻ ڪير چاهي ٿو،
- حياتيءَ ۾ هرڪو ذميوار گـﮬرجي،
- هي جـﮬـنگ جـﮬـر، عشق آ پنهنجو،
- سانوڻ آيو، ساجن روئي،
- ڏنا ڀروسن جي دلاسا هئا،
- جو نه مليو، سو نصيبن ۾ نه هو،
- سال ڀانئيان، پهر جدائيءَ جو،
- خون آدم جو الا! ميسارجي،
- عَمَرَ کوڙ اڄ ڀي، نه پر مارئي،
- ڪين ڪنهن لاءِ ڇو خير دل ۾ رکين؟
- ڪري ڏوهه ٿو ۽ عبادت ٿو سمجـﮬـي،
- پيار ۾ انڪار کان، آهيون پري،
- پراون تي ناهن ميارون رکيون،
- پيار پوڄا ڪبي، پيار الله آ،
- ڀاڳ منهنجو مون سان راضي ٿي اچي،
- ساٿ ڇنين تون سار نه ڏي،
- او نماڻي اداس ڇو آهين!؟
- دل رنو آهي جو، رني آشا،
- ڌرتيءَ لئه جو مرندو آهي،
- زندگي جو تو ڏنو، مون سو وتو،
- راهه سچ تي سڌو، هر قدم ٿي وڃي،
- اڄ گـﮬـڙي کن چين ڪو ڏي زندگي!
- حياتي ۾ اڄ جي نه ٿو دوست ڀائين،
- سڀ جي آهه نهار اسان تي،
- آ سڳو رشتن جو نازڪ، اعتبارن کي نه ڇڏجو!
- وقت ساڳيو، ڪو نه بدليا چنڊ تارا!
- رهي آهي مون سان ڏکاري حياتي،
- اکين جي گـﮬـٽائن سان، وسندا رهون ٿا،
- وقت ڪنهن جو ڪو نه آ گولو غلام،
- دل وفا جي نه، ڪنهن ۾ رَکُ آشا،
- سارون، سڏڪا ٿي ويا،
- وڻ مٿان پيو لنوي جو پکي لاتڙي،
- چنگُ چپن جو چوري ڇڏ تون،
- علم سان روشن ڪريو، هر ٻار کي،
- سُکن ۾ ڏکن ۾ پُڪاري پئي،
- پاڻ نه، پنهنجون ڳالهيون رهنديون،
- پيا ايئن دشمن، اسان روز ماريون،
- ستو لوڪ، مون ساڻ تارن نڀايو!
- اجـﮬـا پَٽِ پون ٿا، نه وَس مينهڙا!
- ڇڏيو هيڪل، نه ڪير ڳالـﮬـائي!
- آءٌ سنڌ جي بڻي صدا آهيان،
- گـﮬـاوَ دل تي ڏنئي، پر ستايو نه تو!
- تنهنجو سانول سنگ وڻي ٿو،
- ريءَ عمل، لفظن سان کيڏون،
- پاڻ ڄڻ پيار، جي بهاني ۾،
- دل رني ۽ نگاهه، روئي ٿي،
- اک اڙي دل اڙي، وئي اڙي زندگي،
- توکي ساري روز ويچاري،
- زندگي گذري پئي،
- دل ۾ دردن جي آ، ڇڪتاڻ رهي،
- پير نه پنهنجا، پيرا رهندا،
- حال اندر جو، اوريون هاڻي،
- عشق لڪائي، اَلبو ڪيسين؟
- سچ نگاهن سان ڪٺو محبوب تو،
- پيار ۾ پيارا پٽڪو ڪيسين،
- من ۾ ڪوئي، مير نه رکجي،
- مزا حياتي، ڏچا حياتي!
- عشق آ درد جي، ڀري عائشه
- ساري ساري ڪڏهن، وساريندو،
- اک اڙي دل لڳي ڇا ڪيئه،
- دوستيءَ منجـﮬـه ڄڻ صلو ڏيندين،
- حال دل جو ڪٿي لڪائي ٿو،
- نه ڪا ساڻ سرتي سهيلي رهي،
- ڏور ايڏو نه رهه ڇا خبر زندگي!؟
- ٿي پوي برسات تارا گم ٿيا،
- چيو دل پرين جي، زيارت ڪجي،
- توسان منهنجو، نباهه شاهد آ،
- ڪين لفظن ۾ قربتون گـﮬرجن،
- ڇڏ سڀاڻي پرين، زندگي ٿي وڃي،
- سارو ڏيهه، سجايو ماڻـﮬو،
- ڦٽايو نه محفل، اُٿي ٿا وڃون،
- ڊوڙي جندڙي، ٿڪڻي آهي،
- سجائي مرڪ، چپڙن تي رکان ٿي،
- سنڌ ساري پڪار، ٿي ويئي،
- ياد ماضيءَ جا پل، وريا آهن
- پرت ۽ پيار آ، روشني روشني،
- روئڻ، مرڪڻ حياتيءَ جو حصو آ،
- نهارن چئه، نگاهون ڪيستائين؟
- اوهان جي بزم مان اُٿڻ وارا آهيون،
- ياد ايئن تنهنجي اچي،
- ٿي ڏيئي پيار کي پناهون دل!
- ڌوڪو ۽ دولاب ڪندا ڪيئن،
- تتيءَ کان ٿڌيءَ کان پناهن ۾ رکجو،
- ڇا ٿيو جي آن، هڪ ڄڻي عائشه!
- مان سڄي سُور هان، توکي مسرت کپي،
- سور سارو، بيان ۾ آهي،
- سُور منهنجي ساهه کي تـو ئي ڏنو،
- قدم ٿا سونهن ڏي سوريون،
- ڏسيو، ڪاٿي سُکي عورت رهي آ؟
- جميل ڪردار ڪونه ٿيندو، زبان تي جي جمال ناهي،
- نه ڪو فتنو ڦڏو آهي،
- پنھنجي ڀائٽي ‘دعا’ جي لاءِ
- سبق سور جاتي، دليون درسگاهون،
ڪا ته شيءِ وسري پئي!
وقت جي، ڏس واءَ ۾،
ياد ڪا، اڏري پئي.
سا هُلي ٿي، وات مان،
بات جا، نڪري پئي.
تو چيو، دل آ پٿر،
ڪيئن پو، پگـﮬري پئي.
ڪير ميڙي، زندگي،
ٿي پتيون، وکري پئي.
هڪ ٽٽي آشا، ته ٻي،
من منجـﮬـان اُسري پئي.
**