سجائي مرڪ، چپڙن تي رکان ٿي،
پئي هر پُور سان، من ۾ پچان ٿي.
صفا منهنجي، حياتي، وانگ آهي،
خيالن ۾، قبر پنهنجي ڏسان ٿي.
نئين هر آس ٿي، دل جو سمائي،
سبق هر آس کان، سهڻو سکان ٿي.
اڙي او سانورا بادل! نه وس تون،
الا! اکڙين سان، مان روئي وسان ٿي.
چيو مون جاڳ کي، ‘اڄ دوست ايندو’،
چيو آ ننڊ ‘اڄ مان ڀي اچان ٿي!’
هڻي نظرن جا، ٿو محبوب نشتر،
الائي ڪيئن، پر هر هر بچان ٿي.
پڇو هن پيار ٿئي، ڪنهن ساڻ ‘عائشه’،
وٺان ڪيئن نانءُ تنهنجو مان ڊڄان ٿي!
**