وڻ مٿان پيو لنوي جو پکي لاتڙي،
دل ٿي ويتر ٿئي يار لئه آتڙي.
پاڪ آ صاف آ مير ناهي مٺا،
پاءِ منهنجي اندر ۾ ڀلي جهاتڙي.
سُورَ ڏيندي نه ڪر پورَ ڏيندي نه ڪر،
يا ته ايندي نه ڪر روح ۾ ڏاتڙي.
سور ناسور ٿيو مونکان سک ڏور ٿيو،
ڏيهه لئه ڏينهن ٿيا منهنجي لئه راتڙي.
‘عائشه’ ٿي گُـﮬران چين هاڻي سچي،
سر رکي مان سمهان ڀونءِ ڏي ڇاتڙي.
**