اوهان جي بزم مان اُٿڻ وارا آهيون،
پتو ناهي ڪيڏانهن وڃڻ وارا آهيون.
اسان شعر پنهنجن سان گڏجي هوا ۾،
وڄڻ وارا آهيون، گـﮬـلڻ وارا آهيون.
نڪي راهه ۾ خار، رکجو اسان لئه،
اسان راههِ الفت، هلڻ وارا آهيون.
اوهان ساڻ جيئڻ، گـُﮬريو آ سدائين،
ڇنو ٿا جي ناتو، مرڻ وارا آهيون.
اسان ڪربلا، سنڌ من ۾ سمائي،
خوشيءَ ساڻ حق لئه ڪُسڻ وارا آهيون.
ڀلي قرب ۾ ڪنڌ ڪاتي وهايو،
اسان قرب ۾ ڪٿ ڪڇڻ وارا آهيون.
اسان درد درياءَ ۾، ٻڏندا رهون ٿا،
ڪٿي هي چيوسين، ترڻ وارا آهيون.
اگر ‘‘عائشه’’ ‘جيءُ’ سڪَ ۾ چيوسين،
نه پو ‘ڦُوٽ’ ڀُلجي ڪرڻ وارا آهيون.
**