گـﮬـاوَ دل تي ڏنئي، پر ستايو نه تو!
سُور ڏيندي سخي، هو گـﮬـٽايو نه تو!
ڏوهه پنهنجو مڃيم چاهه توسان اٿم،
ظلم مون تي ڪيو، سڀ اجايو نه تو!
آءٌ سمجـﮬـان اهو، اڄ به توکي سڄڻ،
تو ڇا سمجـﮬـيـو پئي، سو ٻڌايو نه تو!
دل هي تنهنجو، پراڻو ته گـﮬر آ پرين،
پنهنجي سارن سوا، ڇو وسايو نه تو!
ياد تنهنجي اچي، پاڻ مون کي چيو،
آنءُ ساريان پئي، ۽ ڀلايو نه تو!
هر گـﮬـڙي امتحانن ۾، گذري پئي،
‘‘عائشه’’ کي اڃا، آزمايو نه تو!
**