دل رني ۽ نگاهه، روئي ٿي،
ڪا تڪي تنهنجي راهه، روئي ٿي.
ڪو نه همدرد آ بڻيو هن جو،
تنهنجي ٻانهي الله! روئي ٿي.
بي رخي ڪو نه ٿي رکي ڪنهن لئه،
دل ساري هي چاهه، روئي ٿي.
ڪو نه ڪاٿي ملي اڀاڳڻ کي،
پيار جـﮬـڙي پناهه، روئي ٿي.
ڪو نه جاڳيا سنڌي ستل آهن،
سنڌ تنهنجي او شاهه! روئي ٿي.
ياد ‘‘عائشه’’ پرين پيو ٻيهر،
دل ڀري ٿڌڙا ساهه، روئي ٿي.
**