ياد ماضيءَ جا پل، وريا آهن
نيڻ ۽ دل ٻئي، ڀريا آهن.
پيار توکان، پري گذارن ٿا،
آدمي ٿي پـــَـيــا، چريا آهن.
ٿي وئي توسان، سُور سنگت آ،
پل خوشين جا، ڪٿي ڦريا آهن.
ڇو حقيقت کان، رُخ پيا موڙن،
ڇو سٺا ذهن ائين کريا آهن.
وقت شاهد، رهيو خدا وانگي،
مونسان احساس ئي، ڳريا آهن.
درد دل جي تري ۾ ها جيڪي،
سي اکين ۾ ڏسو، تريا آهن.
‘‘عائشه’’ نيڻ جاڳ سان جاڳن،
ديپ آشا سندا، ٻريا آهن.
**