ستو لوڪ، مون ساڻ تارن نڀايو!
چوان ڪيئن مون سان نه پيارن نڀايو!
سکن سيج تي سڀ سمهي پيا سُکي ۽،
ڏکارن سان هوندو، ڏکارن نڀايو!
اکين مان وهن لڙڪ، ڄڻ نينهن نديون،
سدا نينهن سان نيڻ - نارن نڀايو.
الا لڙڪ سورن، ۽ پورن نه ڇڏيو،
عمر، ساٿ ۾ توسان سارن نڀايو!
سڄي رات بک ۾، رهيا ماٺ ٻچڙا،
ابي ۽ امڙ ساڻ، ٻارن نڀايو!
سدا ‘‘عائشه’’، سنڌ ڦورن ڦري آ،
غدارن سان آهي، غدارن نڀايو!
**