اکين جي گـﮬـٽائن سان، وسندا رهون ٿا،
ڀڄن بند نيڻن جا ٻڌندا رهون ٿا.
جڏهن چاهه جو ساهه ڪوئي گُـﮬـٽي ٿو،
اسان يار ڏاڍو ئي ڏکندا رهون ٿا.
ٽُـــٽي آس، هر گام تي روز پنهنجي،
مگر ماڳ پنهنجي ڏي وڌندا رهون ٿا.
جڏهن ڏيهه، اونداهه جي ور چڙهي ٿو،
دليون، ديپ ٻاري، پو ٻرندا رهون ٿا.
ملي ‘عائشه’ دل، جو احساس واري،
تڏهن پاڻ پل پل ۾ لڇندا رهون ٿا.
**