دل وفا جي نه، ڪنهن ۾ رَکُ آشا،
ڄڻ ته ماڻهو، وڃي بچيا پاڇا!
ڏات جيئن دک، وسي پيا آهن،
سک نه مليا، ها، مون گـﮬـڻو جاچا!
روز احساس ٿا، مرن ماڻهو،
مَــــنّ مقتل ۾ ڪو ڏسي لاشا!
هر قدم گـﮬـاوَ ٿا، ملن هاڻي،
جند هڪ سُور چئه، سهي ڇا ڇا؟!
‘‘عائشه’’، ديد ٿي نه دلبر جي،
نيڻ پنهنجا، سدا سڪن پياسا!
**