خون آدم جو الا! ميسارجي،
لڙڪ هاري، ڀونءِ کي وهنجارجي.
ڪو حشر ان کان وڏو، هوندو به ڇا،
بي گناهه انسان کي ٿو مارجي.
ظلم جي جنگ زندگيءَ سان پئي هلي،
ڏاڍ جو هر روز ڏونگر ڏارجي.
ڪو وري آواز ڏي منصور کي،
ٿي نئين سولي پئي سينگارجي.
‘‘عائشه’’ ڇڏ، بيحسي ناهي ڀلي،
ٿورڙو احساس من ۾ ڌارجي.
* *