قدم ٿا سونهن ڏي سوريون،
اٿي ڏونگر ڏکيا ڏوريون!
لطيفي لات سان پنهنجو،
مٺا اندر هلي اوريون.
پيون سارن پرين توکي،
هزارين ڀونءِ تي ڀوريون.
اسان سکڙن سان سورن کي،
نه ٿا ويهي ڪڏهن توريون.
امن آتڻ مٽائي ويو،
وڌيون هر جاءِ تي چوريون.
انهن ۾ لاش ماڻهن جا،
ڪراچيءَ ۾ ڏسو ٻوريون.
پري توکان رهان هاڻي،
اهي هن ڳالهڙيون ڳوريون.
بظاھر سرڪشيون جن وٽ،
اٿئي اندر ۾ سي پوريون.
ڏکائن جيءَ کي جيڪي،
مٽايو عادتون ٿوريون.
نه سمجهه عشق کي سوکو،
اٿوَ آفت اهو ڇوريون!
نه ٿيون سي ‘عائشه’ مرڪن،
جنين کي جيءَ اندر جُھوريون.
**