بي ايمان هٿ لڳي جو ايمان آ ويو،
ٿي صاحب ايمان ڄڻ بي ايمان آ ويو.
ڪڻ ڪڻ شهيد لاش تي، آڪاش ٿي رنو،
ڪو بي گناهه ماريو، انسان آ ويو.
سڀ شرپسند ويا ٿي، چاهي نه خير ڪو،
شايد امن ٿيڻ جو، امڪان آ ويو.
ٻڌ ميزبان گـﮬر ۾، آيا ها چور ڪي،
چورن هٿان مري ڪو، مهمان آ ويو.
هاڻي ته ساهه ‘‘عائشه’’ ٻوساٽجي پيو،
احساس کي جو کائي، حيوان آ ويو.
**