وقت ساڳيو، ڪو نه بدليا چنڊ تارا!
بس اگر بدليا ته هن انسان پيارا!
ڪو زمانو هو، ڏکن ۾ گڏ هيا سڀ،
هي زمانو آ، جدا هن ساٿ سارا!
سنڌ جي ساڳي مٽيءَ ۾ آهي خوشبوءَ،
ساوڪون ساڳيون رکن ٿا کيت ٻارا.
ڪو نه ٻيو انسان جو، انسان ريءَ آ،
پاڻ آهيون پاڻ ئي، پنهنجا سهارا.
‘عائشه’ وٺ محبتون، ماڻي دنيا ۾،
پل حياتي جا، نه ٿيندا هن اڌارا.
**