پراون تي ناهن ميارون رکيون،
مٿان ساهه پنهنجن ترارون رکيون.
اوهان ئي زماني ۾ سرها رهو،
اسان پاڻ لئه پاڻ هارون رکيون.
اوهان کان مليا سور سُک ٿي لڳا،
اوهان لاءِ مرڪون هي ماروُ! رکيون.
اوهان جي وساريو اسان کي ته ڇا،
اوهان لئه سدا ساهه سارون رکيون.
اوهان بن خزائون رهيون ‘‘عائشه’’،
ڪٿي پاڻ سان ڪي بهارون رکيون.
**