مان سڄي سُور هان، توکي مسرت کپي،
آءٌ آڻيان ڪٿان، توکي نصرت کپي!؟
آنءُ بي نام، جيوَن گذاريان پئي،
نانوَ توکي اتم، توکي شهرت کپي!
اڻ گُـﮬري ٿي ملي، روز مون کي پرين،
مان چوان ٿي پئي، ڪو نه غربت کپي!
زندگيءَ ۾ گـﮬـڙي کَن سکَ جي گـُﮬريم،
مون ڪٿي هي چيو، عيش عشرت کپي!؟
پيار هاڻي دلين مان، لڏي ٿو ڏسو،
هاڻ کائڻ، سڀن کي ته عبرت کپي!
هاڻ آشا نه ڪائي، آ باقي بچي،
هاڻ دل ڀي، چوي ٿي نه حسرت کپي!
هاڻ دنيا ۾ قائم، امن ٿو ڪجي،
هاڻ قربت ۾ پيارا، ٿي ڪثرت کپي!
ڪونه مظلوم کي حق ملي ٿو هتي،
ڪورٽن ۾ خدا! تنهنجي قدرت کپي!
‘‘عائشه’’، کي ڀلي، محبتون ڏي نه ڏي،
کڻ هيءُ پنهنجي، زمانا! نه نفرت کپي!
**