سُور منهنجي ساهه کي تـو ئي ڏنو،
تو ڀلا پو ڇو وري روئي ڏنو!؟
وقت کي جيڪو ڏنو ڪلهه مون هيو،
وقت موٽائي وري سو ئي ڏنو!
ميرڙي من کي کڻي ڪهڙو جيئڻ؟
تو به ڌوٻي ڪو نه منُ ڌوئي ڏنو!
سيڻ ڀي سارن پيا مون کي هُتي،
آسرو تو بند ۾ لوئي ڏنو!
سو چمي اکڙين سان دل سانڍي رکيو،
پيار سان تحفو اوهان جو ئي ڏنو!
‘عائشه’ ننڊ آ مٺي ان لاءِ جو،
جاڳ ڪاٿي خواب آ ڪوئي ڏنو!
**