حياتيءَ ۾ هرڪو ذميوار گـﮬرجي،
نه ڪنهن کي به ڪنهنجو پيو بار گـﮬرجي.
اکين جون زبانون، دلين ڪين سمجـﮬـون،
زباني ٿيڻ هاڻ اظهار گـﮬرجي.
هجي همسفر ڪو، هجي حال ڀائي،
چوي دل ڏکاري، ٿي دلدار گـﮬرجي.
اسان کي نه جي پوءِ، ٻئي کي ويهاريو،
مگر دوست دل ۾، هجڻ پيار گـﮬرجي.
اچڻ ‘‘عائشه’’ پوءِ محفل ۾ ٿيندو،
اول ميزبانن جو اصرار گـﮬرجي.
**