سارون، سڏڪا ٿي ويا،
اُلڪا، اُڌما ٿي ويا.
بجلي هن جو روپ هو،
چمڪا چمڪا ٿي ويا.
مرڪي مرڪي نيڻ هي،
برکا برکا ٿي ويا.
پيارا پنهنجي پيار جا،
چوڏس چرچا ٿي ويا.
نازڪ ناتا ‘‘عائشه’’،
پنهنجا پختا ٿي ويا.
**
شاعري
دليون درسگاهون
هي ڪتاب ”دليون درسگاهون“ سنڌ جي بهترين شاعره عائشه ميمڻ جي شاعريءَ تي مشتمل آهي. عائشه ميمڻ تمام ٿوري عرصي ۾ اهو ثابت ڪيو آهي ته هو رخسانه پريت ۽ روبينه ابڙو کان پوء به عورت شاعرائون پختي شاعري ڪري رهيون آهن.
- 4.5/5.0
- 2259
- 887
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- عائشه ميمڻ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران:
- تعارف:
- شاعري ڪوڙ نه ڳالھائيندي آهي!
- پنهنجي پاران
- تاثرات: اياز گل
- تاثرات: ادل سومرو
- غزل
- غم خوشيءَ جو انهي شعور ڏنو،
- آهي وڻ وڻ بهار ۾ سائو،
- آ ذڪر ۽ فڪر رڳو تنهنجو،
- خطا ٿو سمجـﮬـين، خطا ڪرڻ ڏي!
- جيون! زماني ڪاڻ، زمانو ڇڏي هلون،
- غلط ڇاهي، سهي ڇاهي، سو سمجـﮬـون ٿا،
- آهي حياتي، چار گـﮬـڙيون،
- مشڪلاتن ۾ ڀي، اچي ڏسجي،
- ساهيان نه پير ڪاٿي شل وقت سان ڊڪان مان،
- پرين پيار ۾ ڪنهن کي ڏکائبو ناهي،
- نڪورو نينهن، منهنجو ٿئي،
- ٻنهي نينهن سان، ساٿ ڏاڍو ڏنو آ،
- ڌيءَ حوا جي هان، مان پري ناهيان،
- دل ۾ پهريان، خير رکجانءِ!
- حياتيءَ ۾ وڏو هي، ڪم رهيو آ،
- ڇڏ ڇڏ روئڻ، کل او جاني!
- بي ايمان هٿ لڳي جو ايمان آ ويو،
- اسان لئه خدائي، اسان جو ڀٽائي،
- ڇوڪري! ڇا ڏٺو ٿئي گوري ۾؟
- حيات آهي مٺي، مرڻ ڪير چاهي ٿو،
- حياتيءَ ۾ هرڪو ذميوار گـﮬرجي،
- هي جـﮬـنگ جـﮬـر، عشق آ پنهنجو،
- سانوڻ آيو، ساجن روئي،
- ڏنا ڀروسن جي دلاسا هئا،
- جو نه مليو، سو نصيبن ۾ نه هو،
- سال ڀانئيان، پهر جدائيءَ جو،
- خون آدم جو الا! ميسارجي،
- عَمَرَ کوڙ اڄ ڀي، نه پر مارئي،
- ڪين ڪنهن لاءِ ڇو خير دل ۾ رکين؟
- ڪري ڏوهه ٿو ۽ عبادت ٿو سمجـﮬـي،
- پيار ۾ انڪار کان، آهيون پري،
- پراون تي ناهن ميارون رکيون،
- پيار پوڄا ڪبي، پيار الله آ،
- ڀاڳ منهنجو مون سان راضي ٿي اچي،
- ساٿ ڇنين تون سار نه ڏي،
- او نماڻي اداس ڇو آهين!؟
- دل رنو آهي جو، رني آشا،
- ڌرتيءَ لئه جو مرندو آهي،
- زندگي جو تو ڏنو، مون سو وتو،
- راهه سچ تي سڌو، هر قدم ٿي وڃي،
- اڄ گـﮬـڙي کن چين ڪو ڏي زندگي!
- حياتي ۾ اڄ جي نه ٿو دوست ڀائين،
- سڀ جي آهه نهار اسان تي،
- آ سڳو رشتن جو نازڪ، اعتبارن کي نه ڇڏجو!
- وقت ساڳيو، ڪو نه بدليا چنڊ تارا!
- رهي آهي مون سان ڏکاري حياتي،
- اکين جي گـﮬـٽائن سان، وسندا رهون ٿا،
- وقت ڪنهن جو ڪو نه آ گولو غلام،
- دل وفا جي نه، ڪنهن ۾ رَکُ آشا،
- سارون، سڏڪا ٿي ويا،
- وڻ مٿان پيو لنوي جو پکي لاتڙي،
- چنگُ چپن جو چوري ڇڏ تون،
- علم سان روشن ڪريو، هر ٻار کي،
- سُکن ۾ ڏکن ۾ پُڪاري پئي،
- پاڻ نه، پنهنجون ڳالهيون رهنديون،
- پيا ايئن دشمن، اسان روز ماريون،
- ستو لوڪ، مون ساڻ تارن نڀايو!
- اجـﮬـا پَٽِ پون ٿا، نه وَس مينهڙا!
- ڇڏيو هيڪل، نه ڪير ڳالـﮬـائي!
- آءٌ سنڌ جي بڻي صدا آهيان،
- گـﮬـاوَ دل تي ڏنئي، پر ستايو نه تو!
- تنهنجو سانول سنگ وڻي ٿو،
- ريءَ عمل، لفظن سان کيڏون،
- پاڻ ڄڻ پيار، جي بهاني ۾،
- دل رني ۽ نگاهه، روئي ٿي،
- اک اڙي دل اڙي، وئي اڙي زندگي،
- توکي ساري روز ويچاري،
- زندگي گذري پئي،
- دل ۾ دردن جي آ، ڇڪتاڻ رهي،
- پير نه پنهنجا، پيرا رهندا،
- حال اندر جو، اوريون هاڻي،
- عشق لڪائي، اَلبو ڪيسين؟
- سچ نگاهن سان ڪٺو محبوب تو،
- پيار ۾ پيارا پٽڪو ڪيسين،
- من ۾ ڪوئي، مير نه رکجي،
- مزا حياتي، ڏچا حياتي!
- عشق آ درد جي، ڀري عائشه
- ساري ساري ڪڏهن، وساريندو،
- اک اڙي دل لڳي ڇا ڪيئه،
- دوستيءَ منجـﮬـه ڄڻ صلو ڏيندين،
- حال دل جو ڪٿي لڪائي ٿو،
- نه ڪا ساڻ سرتي سهيلي رهي،
- ڏور ايڏو نه رهه ڇا خبر زندگي!؟
- ٿي پوي برسات تارا گم ٿيا،
- چيو دل پرين جي، زيارت ڪجي،
- توسان منهنجو، نباهه شاهد آ،
- ڪين لفظن ۾ قربتون گـﮬرجن،
- ڇڏ سڀاڻي پرين، زندگي ٿي وڃي،
- سارو ڏيهه، سجايو ماڻـﮬو،
- ڦٽايو نه محفل، اُٿي ٿا وڃون،
- ڊوڙي جندڙي، ٿڪڻي آهي،
- سجائي مرڪ، چپڙن تي رکان ٿي،
- سنڌ ساري پڪار، ٿي ويئي،
- ياد ماضيءَ جا پل، وريا آهن
- پرت ۽ پيار آ، روشني روشني،
- روئڻ، مرڪڻ حياتيءَ جو حصو آ،
- نهارن چئه، نگاهون ڪيستائين؟
- اوهان جي بزم مان اُٿڻ وارا آهيون،
- ياد ايئن تنهنجي اچي،
- ٿي ڏيئي پيار کي پناهون دل!
- ڌوڪو ۽ دولاب ڪندا ڪيئن،
- تتيءَ کان ٿڌيءَ کان پناهن ۾ رکجو،
- ڇا ٿيو جي آن، هڪ ڄڻي عائشه!
- مان سڄي سُور هان، توکي مسرت کپي،
- سور سارو، بيان ۾ آهي،
- سُور منهنجي ساهه کي تـو ئي ڏنو،
- قدم ٿا سونهن ڏي سوريون،
- ڏسيو، ڪاٿي سُکي عورت رهي آ؟
- جميل ڪردار ڪونه ٿيندو، زبان تي جي جمال ناهي،
- نه ڪو فتنو ڦڏو آهي،
- پنھنجي ڀائٽي ‘دعا’ جي لاءِ
- سبق سور جاتي، دليون درسگاهون،
اُلڪا، اُڌما ٿي ويا.
بجلي هن جو روپ هو،
چمڪا چمڪا ٿي ويا.
مرڪي مرڪي نيڻ هي،
برکا برکا ٿي ويا.
پيارا پنهنجي پيار جا،
چوڏس چرچا ٿي ويا.
نازڪ ناتا ‘‘عائشه’’،
پنهنجا پختا ٿي ويا.
**