پيا ايئن دشمن، اسان روز ماريون،
کلي ٿا ڏکن ۾، حياتي گذاريون.
وڏو حوصلو آ، اسان ۾ اياڻا!
اچن مشڪلاتون، نه ٿا هانءُ هاريون.
ٻڏي جي وياسي، ته تاري ڪبا ڇا؟
ٻڏڻ وارا ها جي، تنين کي ٿا تاريون.
زماني جو دستور، ويسر رهي آ،
اسان ساهه سين ٻيا، سڄڻ روز ساريون.
هيو اعتبارن جو، گـﮬر شيشي جـﮬـڙو،
پٿر تنهن ۾ شڪ جو، ويو ڏيئي ڏاريون.
اسان ‘‘عائشه’’ صاف سوچون رکون ٿا،
سڙن ڀل سڙن جي، دليون دوست ڪاريون.
**