وقت ڪنهن جو ڪو نه آ گولو غلام،
ٿو زمانا! بس هلي تنهنجو نظام.
وقت توسان زندگي ڪٽجي پئي،
سار، سوچون، سور، سڏڪا، ڏي انعام.
ڪير پيو لالچ رکي توڏي اچي،
ٿي ڪري دل پاڻ تنهنجو احترام.
ديد ٿي هر روز تنهنجي دل گھري،
ڪيئن مان توکان ڪيان جاني ڪلام؟
‘عائشه’ جو پيار سان نالو وٺي،
دوست اوچو ٿو ڪرين منهنجو مقام!
**