سُکن ۾ ڏکن ۾ پُڪاري پئي،
ڪٿي دل اوهان کي وساري پئي!
وڇوڙي وڇوڙا وڌائي ڇڏيا،
اڃا آس جي اک نهاري پئي.
ستي لوڪ من تات آڌيءَ اچي،
خوشيون من اندر مان ٻُهاري پئي.
وڏي پيار مان رات آيو ڪهي،
مگر درد کي دل ڌڪاري پئي.
فراقن ۾ جندڙي جيئي ۽ مَري،
نه هڪ دم جدائي به ماري پئي!
پرين ”عائشه“ پاڻ ايندا ڪڏهن،
اها آس هڪڙي جيئاري پئي.
**