سنڌ ساري پڪار، ٿي ويئي،
اک اک لڙڪ لار، ٿي ويئي.
سرخرو حق حسين ٿيو باقي،
آهي ظالم جي هار، ٿي ويئي.
او ڪَوي! تو جا وات وائي آ،
دشمنن لئه ترار، ٿي ويئي.
تو هي غيرن جي، ڀر جـﮬـلي آهي،
توتي لعنت غدار! ٿي ويئي.
وات واڳن مان، جو اڙي سهڻي،
ڏسُ پتيون ميهار ٿي ويئي.
ڪيترو صبر سان سڙي آخر،
قوم سنڌي، بيدار، ٿي ويئي.
ڪو نه ‘عائشه’ ڪڏهن وڪاڻي جو،
آهي سانگين جي سار، ٿي ويئي.
**