ڌيءَ حوا جي هان، مان پري ناهيان،
تون سهي ٿو چوين، ٻــري ناهيان.
جنهن ڪيو پيدا سوئي مالڪ آ،
ڏيهه جي ڏاڍ کان ڏري ناهيان.
عشق جي سمنڊ ۾ ٻڏي وڃبو،
ٿي لڇان پر اڃا تري ناهيان.
مون ڦرائي، جنهن جاءِ تان دلڙي،
آنءُ ان جاءِ ڏي وري ناهيان.
‘‘عائشه’’، هو وساري ويٺو آ،
آءٌ ساريان ٿي، ڇا چري ناهيان!؟
**